Gesprekje tijdens de lunch

Waar:        Buitenkunst Randmeer. Terras.
Wanneer:  Hemelvaartweekend 2019. Lunchpauze
Wie:          Karina (24 jr), Margreet (63 jr)

M:          Is deze plaats vrij?

K:          Ja.

M:         Vind je het goed als ik erbij kom zitten?

K:         Natuurlijk, mevrouw.

M:        Zeg maar Margreet, hoor! Hoewel ik eigenlijk Margaretha heet, maar mensen vinden dat vaak  ingewikkeld, dus stel ik me tegenwoordig voor als Margreet. En jouw naam is? 

          

K:         Karina.

Stilte. Beide vrouwen eten.

M:          Wat heb jij vandaag gedaan, Karina?

K:            ………. (heeft haar mond vol, kan niets zeggen)

M:       Ik vond het zo lastig om te kiezen vanmorgen. Ik zat niet zo handig, helemaal aan de zijkant, en Arthur praat altijd zo onduidelijk. Ze moeten die man eigenlijk een microfoon geven.
Maar goed, uiteindelijk ben ik bij fotografie gegaan en heb ik de hele ochtend foto's van voeten van mensen gemaakt. Nou ja, niet de hele ochtend. Ik ben nog even naar onze camper geweest om te rusten, want ik had vannacht niet zo goed geslapen door al die verkeersgeluiden. Had jij daar ook zo’n last van?

K:        Verkeersgeluiden? Waar staat u dan?

M:       Zeg maar jij, hoor! Veld A. Toen wij, mijn vriendin en ik, hier aankwamen, was echt alles vol. Wij konden niet vroeg komen, want met Hemelvaart lunchen we altijd met de vrouwengroep. Heel fijn. Behalve dan dat deze keer het aanbod glutenvrij nogal tegenviel.
Wat heb jij gedaan?

K:        Dans.

M:       Dat deed ik vroeger ook vaa!  Ja, ik kom hier al heel lang, toen was jij nog niet eens geboren! (lacht heel hard) Helaas kan ik niet meer dansen, vanwege mijn knieën. 
Ik vind het aanbod trouwens niet meer zo interessant tegenwoordig. Eigenlijk ben ik meer een Drenthe-mens. Maar goed, daar ging ik altijd met mijn man heen. M’n ex.

Stilte. Beide vrouwen eten.

M:       Jij hebt een broodje zalm-roomkaas toch? Zó lekker, maar ik mag geen vis meer eten. Vanwege mijn dieet. Ik hóór je denken, waarom is zo’n slanke vrouw op dieet?
Het is niet om af te vallen. Ik heb een zeldzame maagaandoening.

K:        Vervelend.

M:       Dat valt reuze mee. Zolang ik geen vis eet én zeker geen rode vruchten én vooral slechts doorgekookt water drink, is er goed mee te leven. Gelukkig heeft mijn vriendin, de schat, een grote waterkoker voor me meegenomen dit weekend, dan hoeft ik niet steeds met die pannetjes in de weer.
Ik wéét dat dat niet mag. Maar al die overbodige regeltjes tegenwoordig, daar hoef je je echt niet zoveel van aan te trekken. De elektriciteit in de wc- en douchehokken ís er gewoon, dus één waterkokertje meer of minder…
Wat ík dan weer lastig vind, zijn die kinderen die overal spelen. De ballen vliegen je hier om de oren!! Weet je dat de kinderen hier vroeger vooral met diabolo’s in de weer waren? Zó creatief en goed voor het ruimtelijk inzicht.
Maar goed. Ik ben wél blij dat ze hier paal en perk stellen aan dat gefilm en gefotografeer met die mobieltjes. Hoewel ik het dan apart vind, dat er vandaag zo’n zogenaamd professionele fotografe rondloopt. Dát mag dan weer wel.

Stilte

M:       Ik ga naar mijn camper. Na zo’n intensief gesprek moet ik altijd even tot mezelf komen.
Veel plezier met je workshop vanmiddag. Theater, was het toch?

M loopt weg

K:            …..

Goede doelen

Goh, dacht ik, dat is handig. Eenmalig doneren aan een goed doel met een sms. Sinds de goede doelen nauwelijks meer aan de deur komen in de vorm van wat oudere vriendelijke collectantes met bijbehorende collectebus, maar er goedgebekte, vaak behoorlijk aantrekkelijke jongemannen hun lekkere best doen om je in de deuropening tot een maandelijkse betaling te verleiden, leek zo’n simpele eenmalige sms me een prima alternatief.

Leek. Dus.

Want wat gebeurt er enige tijd na het sturen van zo’n sms? Je mobiel rinkelt (vul hier je geluid naar keuze in, de mijne rinkelt). “Onbekend nummer” verschijnt in je scherm. Je neemt op, want zou je huisarts misschien bellen met de uitslag van een bloedonderzoek? Of belt de Postcodeloterij of je een zekere avond thuis wil zijn, vanwege een verrassend bezoek van Gaston? Iets anders kan het niet zijn, want je hebt je natuurlijk al lang aangemeld bij het BelMeNiet-Register.

Je neemt dus op.

Hallo, met Jet.

-       Goedemiddag, met Irene van (vul hier een goed doel naar keuze in). Fijn dat ik u tref. Spreek ik met mevrouw H…..

Ik begrijp niet waarom u mij belt want ik sta aangemeld bij het BelMeNiet-Register.

-       Dat zal ik u uitleggen, mevrouw. U hebt onlangs een donatie via sms gedaan, waarvoor we u natuurlijk zeer dankbaar zijn en daarom mogen wij nu gebruik maken van uw telefoonnummer. U bent namelijk een tijdelijke financiële relatie met ons aangegaan. Dus, wat ik u wil vragen….

Klik. Tuut.. tuut.. tuut.

Het laatste zinnetje is niet waar. Ik ben namelijk veel te braaf om dat te doen.

Ik heb me zelfs nog verontschuldigd voor mijn bitse reactie (die in plaats van de Klik. Tuut..tuut..tuut kwam), omdat het natuurlijk niet háár schuld is .. blablabla.

Maar goed. Einde sms-en aan goede doelen. Kan er binnenkort weer een wat oudere vriendelijke collectante met bijbehorende collectebus aan de deur komen? 

Als “Bij wijze van spreken” niet bestaat

Gehoord in de supermarkt:

“Lieverd, dat is andijvie voor een weeshuis”

Mag die andijvie alleen gekocht worden door mensen die een weeshuis beheren?

Tijdens het oefenen van een polonaise op Buitenkunst (tsja, dit klinkt sowieso al vreemd) zei de docente tegen een jongeman:

“Jij bent de hekkensluiter”

Vertwijfeld vroeg deze jongen aan mensen om zich heen of hij dan moest spelen dat er een hek was of dat deze tijdens de voorstelling er ook echt zou zijn.

“Je mag me altijd bellen”

zei de vrijwilligster liefdevol tegen haar maatje van Vriendendienst.

En dat deed hij. Vaak en veel en op ongemakkelijke tijdstippen.

Het gesprek dat ik met hen voerde om dit weer recht te trekken duurde lang.

En dan deze.

“Ik kan niet zonder jou”

Wat betekent dat? 

Als ik wegloop, hou je dan op met ademhalen? Stopt je hart met kloppen?

Val je dan spontaan dood neer?

...

Als kind hoorde ik over de Jodenvervolging. Over concentratiekampen, davidsterren, gaskamers. Naast weerzin tegen het idee dat een bevolkingsgroep werd buitengesloten en vermoord, was er ook altijd weer verbazing. Verbazing over die tijd, waarin dat kon gebeuren. Opluchting ook, omdat ik niet in die tijd had geleefd, had hoeven leven, want hoe verschrikkelijk moet het zijn om van zoiets weerzinwekkends getuige te zijn. Het leek me zo’n angstaanjagend idee om in je eigen omgeving te zien dat mensen zich ontpopten tot haters en vervolgers. Mensen die je kent. Dat zou mij gelukkig nooit gebeuren.

Ik ben nu 50 jaar. Einde opluchting.

Trots

Het mag wel eens hardop gezegd worden: ik ben trots op mijn zoon.

Zo, dat is eruit. Op FaceBook komen regelmatig zoet(sappig)e plaatjes voorbij met teksten als: “Deel dit als je trots bent op/veel houdt van je zoon/dochter” (doorhalen wat niet van toepassing is). Dat doe ik niet, delen dus, want ik vind dat soort plaatjes over het algemeen niet zo prettig. Als er al geen spelfouten in staan, roept het bij mij toch de vraag op of ik een slechte moeder ben als ik dat niet deel.
Ik hou niet van emotionele chantage.

Maar goed, ik ben trots op mijn zoon.

School, leren en opleiding zijn tussen moeder (ik) en zoon (Harro) de afgelopen jaren regelmatig onderwerp van discussie geweest. Harro houdt niet zo van leren en had ook geen idee wat hij nou precies verder wilde in het leven, dus de motivatie was ook ver te zoeken. Maar die tijd ligt gelukkig achter ons.

Want Harro heeft een doel. Een doel verbonden met zijn passie.

Zijn passie voor voetbal mag bekend verondersteld worden voor eenieder die hem ook maar één keertje ontmoet heeft. Hij weet een gesprek over, noem maar iets, het vluchtelingenprobleem, binnen luttele seconden zo te draaien dat het over voetbal gaat. Echt, je knippert met je ogen, let heel even niet op, en je denkt: “Huh? We hadden het toch over ...(vul hier een willekeurig onderwerp in, behalve voetbal)?”

Nou kan hij best een leuk partijtje voetbal spelen, hoor. Heus wel.

Het zou natuurlijk heel fijn zijn als hij een Groot Talent was. Zeker qua financiële vooruitzichten. Maar dat zit er helaas niet in. Sorry Har, de waarheid is meedogenloos.
Waar hij wel heel goed in is, is alles - en dan bedoel ik ook alles -  weten over voetbal, voetballers, wedstrijden, competities, en hier houdt dan mijn kennis over voetbal en wat je er allemaal over kan weten op.
Maar goed, alles dus. En dan kan hij ook nog een fijn stukkie schrijven. 

Doel gevonden. Harro wil (sport-)journalist worden. De weg ernaartoe heeft natuurlijk nog wel wat hobbels maar met zo’n motivatie en drive gaat hem zeker lukken. Sterker nog, hij is al behoorlijk aan de weg aan het timmeren. En dat is nou precies waar ik zo trots op ben.

Kijk af en toe (of liever heel vaak) eens op www.voetbalblog.nl en lees zijn artikelen.

Dat hij wat extra centjes krijgt als zijn verhalen gelezen worden is alleen maar mooi meegenomen.

Six Word Story

Mijn vader blijft voor altijd vijfenveertig.

Zelfkritiek

De vrouw staat op het gras.

De vrouw? De vrouw? Is het niet laf om te doen alsof dit niet over mij gaat?
Ik kan de vrouw natuurlijk ook gewoon een naam geven. Anne-Claire. Of Mirjam. Maar ja, bij namen krijg ik meteen bepaalde types in mijn hoofd en die lijken niet op de vrouw. Op mij dus.

Ze dribbelt.

Raar woord. Is dat niet eigenlijk een basketbalterm? Snappen de lezers (of toehoorders) wel wat de vrouw (ik) staat (sta) te doen? Ik zou natuurlijk kunnen uitleggen dat het zich afspeelt tijdens een warming-up voor een schrijfworkshop op Buitenkunst. Maar hoe moet dat dan voor de lezers (toehoorders) die niet weten wat Buitenkunst is? Onzin Jet! Je bént hier op Buitenkunst. Je hoeft echt aan niemand uit te leggen wat Buitenkunst is.

Linkervoet, rechtervoet, linkervoet, rechtervoet.

Pfff. Lijkt wel of dit uit Sesamstraat komt. Nou ja. Verder schrijven maar..

Ze dribbelt nergens heen.

Is het wel nergens “heen”? Of is nergens “naartoe” beter?

Niet vooruit, niet achteruit, de vrouw blijft gewoon op één plaats.

Hallo! Denk je soms dat je lezers (toehoorders) achterlijk zijn? Dat je wel heel dui-de-lijk-moet-uit-leg-gen wat nergens heen (of nergens naartoe) betekent?
Ik zou wat kunnen schrappen natuurlijk. ‘Kill your darlings’ heet dat. Maar dan zou het wel een ‘darling’ moeten zijn en zo briljant is dat zinnetje nou ook weer niet.

Haar billen schudden mee op het ritme.

Wat is eigenlijk de verleden tijd van schudden? Schudden? En hoeveel d’s heeft dat dan?

Haar borsten schudden mee op het ritme.

Schudden borsten eigenlijk? Is dat niet deinen? Of hobbelen?
Nee. Schudden. Als de billen schudden, schudden de borsten ook. Klinkt beter.

Haar buiken schudden mee op het ritme.

Deze moet ik echt even uitleggen. Omdat er al twee keer schudden staat (en bovendien met een woord met een B ervoor, maar dat terzijde), vind ik het lelijk om dan ineens schudt te zeggen, als in “haar buik schudt mee op het ritme”. Dus nam ik de dichterlijke vrijheid om er “haar buiken schudden” van te maken. Geintje van de schrijfster, van mij dus. En bovendien ben ik geen 20 meer, dus helemaal onwaar is het ook niet.

“Het is tijd voor een nieuwe BH”

Is het BH? Of beha? De lezer ziet dat verschil. Maar de toehoorder hóórt het niet.
Trouwens hoort de toehoorder ook niet dat deze laatste en dus zeer belangrijke zin tussen aanhalingstekens staat, wat betekent dat dit een gedachte van de vrouw (van mij dus) is. En in werkelijkheid heb ik die gedachte vervolgens zonder erbij na te denken hardop uitgesproken. Waarop Jikke (dat is Ikke met een J) die naast mij stond te dribbelen, zei dat dát een goed onderwerp voor de schrijfworkshop zou zijn. Met dank aan Jikke dus. Die overigens haar eerste kindje verwacht. Wat hier dan weer helemaal niets mee te maken heeft. Behalve dan misschien dat zij de beeldspraak van de buiken niet snapte. Wat dan weer komt doordat zij nog nooit bevallen is.